Normandië de landingsstranden

Reisverhaal De landingsstranden in Normandië ( september 2015)


Na onze rondreis in Ierland blijven we nog 2 nachten in Bayeux om een bezoek te brengen aan de landingsstranden in Normandië.

Als we in Cherbourgh van de ferry komen, rijden we eerst naar Sainte-Mère-Eglise. In dit dorp werden in de ochtend van 6 juni 1944 meer dan 15.000 Amerikaanse parachutisten gedropt, dit om de invasie te steunen in de rug van de Duitsers. Bij de dropping ging het mis voor parachutist John Steele die met zijn parachute aan de toren van de kerk bleef hangen. Hij hield zich twee uur lang voor dood en dit voorval redde ook zijn leven. Nu nog hangt er een pop met parachute aan de toren van de kerk. In het portaal van de kerk is er een gebrandschilderd raam met de Amerikaanse luchtlandingsoperatie uitgebeeld.

Aan het gemeentehuis staat de eerste mijlpaal van de "Voie de la Liberté" of de "weg van de vrijheid". Om de mijl staat er een paal langs de weg die de pantserdivisie van Generaal Patton nam naar de Ardennen.

We rijden richting Sainte-Marie-du-Mont en Utah Beach en langs de weg zien we een aantal standbeelden als herinnering aan de oorlog. In het dorp is er een vernieuwd museum over de landing op Utah Beach. 

Buiten het museum staan er verschillende monumenten en beelden.


Daarna rijden we naar la Cambe, het indrukwekkende militaire kerkhof van de Duitsers, heel sober maar toch aangrijpend. De site is 2 ha groot en het is de laatste rustplaats van 21.500 Duitse soldaten die bij de gevechten van 1944 gesneuveld zijn. In het midden staat een groot kruis met twee beelden ernaast. Wanneer we langs de graven lopen, merken we de jonge leeftijd op waarop deze soldaten sneuvelden. Er zijn tal van jongens bij die amper 19 à 20 jaar geworden zijn. Zij stonden aan het begin van hun leven en wilden deze afgrijselijke oorlog waarschijnlijk ook niet maar zij werden verplicht om het vaderland te dienen en er ook voor te sterven.

Bij Pointe du Hoc kijken we eerst naar een film over de gevechten die daar toen plaats vonden. Er zijn ook een aantal beelden van mannen die hier vroeger gevochten hebben waarbij zij hun wedervaren vertellen, soms met tranen in de ogen. Werkelijk heel aangrijpend allemaal.

Pointe du Hoc was een strategische verdedigingszone aan de Normandische kust en om de landing goed te laten verlopen moest dit punt veroverd worden op de Duitsers. Hiervoor kregen de troepen een speciale opleiding en kregen de naam "de Rangers".

De steile rotsen beklimmen vroeg meer tijd dan gepland doordat de Rangers zwaar onder vuur werden genomen en meer dan de helft van hen sneuvelden. Het plan was om 6 kanonnen onschadelijk te maken maar later bleken er geen kanonnen te zijn want die waren al verplaatst door de Duitsers.

Later bij de eigenlijke landing sneuvelden eveneens veel soldaten door de talrijke mijnenvelden op het strand. 

Nu zijn nog de resten te zien van de Duitse artilleriebatterij met tal van kraters. Er zijn nog resten van luchtafweerbunkers van de Luftwaffe die later de commandopost, het veldhospitaal en het lijkenhuis werden van de Rangers. Ook resten van munitiebunkers en kazematten staan overal in het landschap verspreid, hier kan men binnen gaan en zien hoe de soldaten hier vochten. Er is ook een waarnemersbunker met uitstekend zicht op de toegangswegen naar de stranden van Omaha en Utah. Door kleine spleten schoten de Duitse soldaten op de oprukkende Rangers.

Bovenop deze bunker heeft de Franse overheid een symbolische, uit graniet gehouwen dolk geplaatst als een gedenkteken aan de Rangers.


Na een nacht in Bayeux rijden we naar Colleville Sur Mer waar op een terrein van 70 ha meer dan 10.000 witte marmeren kruisen staan. Dit is de begraafplaats van de Amerikanen, de hele omgeving is meer dan indrukwekkend. De kruisen staan in rechte rijen en vooraan staat er een gedenkteken met een 7 meter hoog bronzen beeld dat de "spirit van de Amerikaanse jeugd, oprijzend uit de golven" moet voorstellen. In de muren staan de namen van de vermisten gebeiteld.

Overal zien we een goed onderhouden gazon met bomen, heesters en rozen die de grafpercelen accentueren en in het midden staat de kapel met een mozaïekplafond dat Amerika symboliseert dat haar zonen zegent op het moment dat zij, ter zee en in de lucht, ten strijde trekken. Een dankbaar Frankrijk legt een lauwerkrans bij de gesneuvelde Amerikanen die hun leven hebben gegeven.

Op alle kruisen staat terug een naam, de divisie, geboortedatum en datum van overlijden en weerom valt ons de jonge leeftijd op van de gesneuvelden. Jongens en jonge mannen die geen keus hadden en sneuvelden voor het vaderland en om Europa te bevrijden van een waanzinnige oorlog.


Onze volgende stop is de Batterie de Longues, de enige kustbatterij die op de Franse monumentenlijst staat. De batterij ligt boven op een klif aan de zee en van hieruit werden de schepen met de landingstroepen beschoten. Op het terrein staan 4 bunkers  waarvan er 3 nog vrij intact zijn. Deze 3 bevatten nog altijd de oorspronkelijke artilleriekanonnen en dat is eerder zeldzaam.

We wandelen verder naar het strand toe en zien een observatiebunker. Binnenin krijgen we precies hetzelfde beeld als in de film "De langste dag" die hier voor deze beelden dan ook opgenomen werd.


We rijden naar Arromanches les Bains waar op het strand nog resten van caissons liggen. Arromanches is geen landingstrand want daarvoor werd het te sterk verdedigd door de Duitsers. De geallieerden kwamen over land naar Arromanches via Hamel.Er volgden hevige gevechten om de Duitsers onschadelijk te maken en daarbij vielen ook burgerslachtoffers en de meeste huizen werden in puin geschoten.

Er werd een kunstmatige haven gebouwd door betonnen caissons van 70 meter lang en 20 meter hoog en deze vlottende kaden maakten het mogelijk om de schepen te lossen. Uniek in de geschiedenis en een idee van Winston Churchill.


Buiten het centrum bovenop een heuvel staat het museum "Arromanches 360" Hier zien we een film op een cirkelvormig scherm over de 100 dagen van de landing die begon op 6 juni, het oprukken van de geallieerden en de bevrijding tot Parijs.

Buiten hebben we een mooi uitzicht over de baai en de resten van de caissons die op het strand liggen en waar je kan naartoe wandelen bij eb.


In Bayeux is het kerkhof van de Britse soldaten en ook dat gaan we bezoeken. Het is eveneens indrukwekkend met ontelbare witte kruisen netjes op rijen. En terug zien we op de graven de jonge leeftijd vermeld waarop deze jongens sneuvelden.

Op veel plaatsen in Frankrijk, ook in het gebied van de Somme, zijn nog talrijke begraafplaatsen die herinneren aan de waanzin en gruwel van de 2e Wereldoorlog.


Overal bij elke site die we gedurende deze twee dagen bezocht hebben, was er een diepe ingetogenheid en totale respect van de bezoekers. Geen gillende of krijsende kinderen, geen lawaai of geroep maar een aangrijpende stilte. Het waren plaatsen die brutaal inwerkten op het gemoed en de gedachtegang. Iemand die de oorlog niet meegemaakt heeft, kan zich niet voorstellen welke pure ellende dit met zich meebracht. Ouders verloren hun jonge zonen en het enige wat hun nu nog rest is enkel een graf in een ver land. Op de Amerikaanse begraafplaats staan meer dan 10.000 graven maar meer dan 14.000 lichamen werden gerepatrieerd naar hun thuisland op vraag van de familie.


Deze oorlog mag nooit vergeten worden en mag zich ook nooit meer herhalen.